22 Ocak 2012 Pazar

çocukluk bad-tribi

son zamanlarda yok 90'lar yok 70'ler filan, insan maziyi düşünmüyor değil.
bir de vakit ne olursa olsun, duygu pek değişebilen bir şey değil, duygunun kimyası da değişmiyor. müzik ya da sinema sektörü de olmadığından mütevellit değişmiyor işte.
neyse, sonra bu konuya döneceğim de, 90lar benim için paranoya dönemiydi. ekmek almaya bile giderken "dikkat et organ mafyası kol geziyormuş" ikazlarıyla karşılaşıyordum. hem de nasıl ikazlar, nasıl korkular, nasıl panikler.
annem de benden paranoyak, dünyadaki tüm suç örgütlerinden tut, kötülük yapmaya hazır kim varsa benim evden çıkmamı bekliyormuşçasına ikazlar bunlar.
günlerce aldırmıyorsun, gülüp geçiyorsun, sonra aylar, yıllar oluyor. kafana giriyor artık.
her yabancıdan şüphe eder oldum, bakkalın bile beni kaçırıp sikebileceğine ihtimal verir oldum. paranoya filan bulaşıcı şeyler yani.

ilk okul 4. sınıfta dershaneye başlamışım zaten, evden uzaklaşıyorum zırt pırt, benim bu korkular yenmem gerek filan derken ben minibüsçülere taktım kafayı, alayı tehdit unsuru oldu.

dershaneye gitmek için her minibüse bindiğimde, şöförün yolcuları kaçırıp, etimizle sucuk filan yapacaklarını sanıyorum. benim organ mafyası anlayışım da bu, nakil filan öğrenmemişiz o sıralar.
her neyse, böyle kuruyorum kafamda hep, kaçıracak mı? doğru yolda mıyız? bilmem ne filan derken, her zaman gittiği güzergahın dışına çıktı minibüs, ben kafayı yedim tabi, 4. sınıf çocuk çığlığı bi yaygara yolcular da telaşlandılar, taşak yanaklarımdan akan göz yaşlarını sildiler, tam o sırada bir yolcu inerken atlayıp kaçtım minibüsten.

annem de her ihtimale karşı numarasını ezberletmişti, bir şey olursa yanında sana yardım edecek biri olursa bunu ver bana ulaşsın filan, ben de çılgınca sokaklarda koşarken durup, nemli gözlerimle temiz yüzlü bir amcadan rica ettim aramasını. yarım saat kadar sonra annem amcanın tarif ettiği yere geldi, ben durumu anlattım tabi, yok kaçırıyordu, başka yollara girdi, yoldan çıkardı. kendimi dışarı zor attım, yolcuları da kafalamış, beni sakinleştirmeye çalıştılar kaçmayayım diye filan, atıyorum da atıyorum.

meğer yol çalışması yüzünden değişmiş güzergah, e ben de osuruktan nem kapan bir insanım, annem tembihlemiş filan.
neyse ki bir şey olmadı ama ben hala inanıyorum. bir gün sapık bir minibüs şöförü tüm yolcuları kaçırıp sikecek.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder